Mocno pochylony drewniany płot,

na żerdziach widoczna już pleśń,

daszek słupka, to spróchniały gont,

na którym wróbel ćwierka swą pieśń.



Obrazek ten - to sielanka,

płot broni się przed upadkiem,

za nim piękna zielona łąka,

z nie jednym polnym kwiatkiem.



Ten płot na wiecznej warcie stoi,

choć trudno utrzymać mu fason,

tak jak potrafi -  łąkę chroni,

i to od dłuższego już czasu.



Płot choć wiekowy, ale sumienny,

zadanie swoje spełnia przez lata,

odpiera silny wiatr  jesienny,

co figle wiecznie mu płata.



Odgradza powierzoną mu łąkę,

by zachować jej piękny wizerunek,

sam choć przechodzi przez mękę,

niesie swej podopiecznej ratunek.