Spracowana otwarta dłoń,

ukazała swe garby i wcięcia,

żyły na ręce splecione w kosz,

i pokrzywione palce śródręcza.



Ta dłoń przemówiła,

wyglądała jak mapa ziemi,

ręka kowala się otworzyła,

pełna odcisków w bieli.



Trzonek młota kowalskiego,

trzymany  w kowala dłoni,

kując kształt kopyta końskiego,

na połysk był wygładzony.



Kowadło dzwoniło jak dzwon,

miechy paleniska żar wzniecały,

słychać było kucia ton,

kowala ręce drżały.



Efektem pracy - końska podkowa,

mówią, że szczęście przynosi,

biorąc do serca właśnie te słowa,

ręce kowala - do Raju zanosi.