Nerwy jak węzły puściły,

coś pękło jak bańka mydlana,

złe duchy w myślach zagościły,

miłość - została przerwana.



Słowo, które mogło zamilczeć,

wyrwało się z pod kontroli,

teraz wiem - należało uciec,

a w duchu wygadać się do woli.



Chłodem rodzinnym powiało,

żal sygnałem dał o sobie znać,

niby nic wielkiego się nie stało,

a wypadałoby  zapłakać.



Sztuką wielką jest opanowanie,

lepiej zamilczeć, zagryźć wargi,

nastąpi  wówczas zażegnanie,

i znikną słowne  przetargi.