Kiedy czasy głodu - objęły Podhale,

a w chałpie chleba brakowało,

zboża - nie było prawie  wcale,

ratunku - Podhale - szukało.



W nieznany świat więc wyjeżdżano,

żegnano się na lata z rodzinami,

do Ameryki - za chlebem ruszano,

by z dziadów - zrobić się panami.



Po latach - wracali z obczyzny,

tęsknota przecież doskwierała,

ze łzami radości - dla ojcowizny,

dorobek - emigracja rodzinie oddała.



Góral inaczej na góry już patrzył,

na zielone hale i lasy świerkowe,

dorobek życia - cały przeznaczył,

by chleb jadli cały - a nie jego połowę.