Miałem to szczęście, że choć nie panem,

dane mi było urodzić się w Zakopanem.

Były to lata tuż powojenne 

i one kształtowały bardzo solennie, 

moją świadomość, duszę i dumę,

za co uwielbiam, ojca, matulę.

Oni to właśnie wszczepili w nas,

miłość, pokorę, dla Boga czas.

W domu choć nigdy się nie przelewało,

za to rodzeństwo, bardzo się kochało.

W sercach naszych jest góralska dusza,

która w żyłach płynie, sercem porusza.



Tu nasze korzenie od dziejów pradziada,

tu nasze dzieciństwo, dzieje opowiada.

Chodząc po zakopiańskich ulicach,

można się było wszystkim zachwycać.

Chałpy  góralskie stojące z godnością,

przyjmowały gości, z duszą gazdowską.

Wille w stylu zakopiańskim,

zostały obecnie wyparte stylem bezpańskim.

Nie ma już stylu witkiewiczowskiego,

a więc nie ma też stylu zakopiańskiego.

Powstają straszydła - domy "ego"

niczym nie przypominające świetności Zakopanego.



Gdzie się podziały, znane nocne lokale,

które prysnęły, jak bańki mydlane,

gdzie stary Kmicic, Roma, Jędruś, Watra,

niepowtarzalna atmosfera - dusza otwarta?

Wszystko przemija, pamięć zostaje,

a miasto, o ratunek wznosi wołanie.

Giewont - spogląda na Zakopane

a może kiedyś ze snu powstanie,

i jako śpiący rycerz - Tatry wywróci,

by Zakopanemu świetność przywrócić.