Kolejny kalendarz dobiega końca

skroń wzbogaciła się o srebro

okulary do ponownej korekty

pamięć wymazała nie jedno.



Co raz trudniej o uśmiech

taki szczery, serdeczny

nie wymuszony, nie szyderczy

lecz prawdziwy, wdzięczny.



Książka w rękach ociężała 

szuka wsparcia na blacie

aby nie tańczyły wersy

rozproszone po chacie.



Trudno zapanować nad smutkiem

co towarzyszy co raz częściej

dobrze że chociaż wnuki

wnoszą radości więcej.



Zmęczenie daje o sobie znać

zegar zbyt szybko wymierza czas

w oczach zanika światła blask

radość ucieka powoli z nas.